Η Ιστορία του Ναού

Σε μία τέτοιας στρατηγικής αξίας  θέση οι πρόγονοι μας, γύρω στο 1800 και όταν μετά τα Ορλωφικά  χαλάρωσε ο θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλμάνων της ιερής πόλης των Γιαννιτσών, οικοδόμησαν τον ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου. Το ιερό αυτό τέμενος κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο ως στρατηγείο των οπλαρχηγών, ως νοσηλευτικό κέντρο,  ως κρησφύγετο αλλά περισσότερο ως εκπαιδευτήριο των Ελληνικών γραμμάτων, διασώζοντας την Ελληνική αυτοσυνειδησία από την προπαγάνδα  της Βουλγαρικής εξαρχείας. Μάλιστα το 1910,  σύμφωνα  με τις ιστορικές πηγές, οι ντόπιοι Μακεδονομάχοι αναγκάστηκαν να την κλειδώσουν και να απαγορεύσουν την τέλεση της Θείας  Λατρείας γιατί οι κάτοικοι είχαν εισχωρήσει στην Βουλγαρική εξαρχεία  ή  ήδη είχαν υποκύψει στον προσηλυτισμό της Ουνίας. Όταν το 1924 εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία ο Ναός κατακοσμήθηκε και ευπρεπίστηκε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ακοίμητη κανδήλα που ήλθε από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, πολύτιμος οικογενειακός θησαυρός της οικογένειας Καραδερόγλου.

Δυστυχώς το 1952  ο Ναός καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά αγνώστου αιτιολογίας και έκτοτε αφέθηκε στην τύχη του.

Η εγκληματική αδιαφορία της εκάστοτε δημοτικής αρχής, η οικονομική δυσπραγία της μετά εμφυλίου εποχής, η προκλητική σιωπή του Υπουργείου Πολιτισμού και η ενσκύψασα οικονομική κρίση οδήγησε το κτίσμα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η εικόνα ενός μεγαλοπρεπούς κτισίματος κατέστη πραγματικό κυλώνειο άγος.